حسین بن منصور حلاج را که به دار آویختند،

 جماعتی فریب خورده یا زرگرفته 

و حق به ناحق فروخته، پای چوبه دار گرد آمده و

به او سنگ می زدند و حلاج لب فرو بسته بود.

 نه سخنی به اعتراض می گفت

 و نه از درد فریادی می کشید.

در این میان شیخ شبلی نیز

 که از آن کوی می گذشت، 

سنگی برداشته و به سوی او پرتاب کرد. 

منصور حلاج از ژرفای دل آه سردی کشید

 و به فریاد از درد نالید.

پرسیدند از آن همه سنگ که بر پیکرت زدند 

گلایه ای نکردی، 

مگر سنگ شبلی چه سنگینی داشت 

که فریاد برآوردی؟

منصور در پاسخ گفت: 

 از آن جماعت فریب خورده انتظاری نیست.

 چرا که مرا نمی شناسند و 

علت بر دار شدنم را نمی دانند،

 شبلی اما از ماجرا باخبر است. 

از او انتظار دلجویی و حمایت داشتم ،

نه سنگ پرانی و ملامت .

برگرفته از مجموعه آثار 

 گفتگوهای تنهایی  دکتر علی شریعتی ؛

...  چهره‌ی  "علی"   در روشنایی، 

   زیبا  و خدایی است.

 به تو و من، بی‌مذهب و مذهبی، 

 هر دو،

 علی را در تاریکی نشان داده‌اند...

دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیهون

ندانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید

چوکشتی ام در اندازد میان قلزم پرخون

زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد

که هر تخته فروریزد ز گردش های گوناگون...

           " حضرت مولانا "

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی ام

حتــی اگـــر به دیده رویــا ببینی ام

من صورتم که به صورت شعرم شبیه نیست

بر  ایــن  گمـــان  مباش  کـه  زیبا  ببینی ام

شاعر شنیدنی ست ولی میل،میل ِ توست

آمــاده ای  کـــه  بشنـــوی ام  یا  ببینی ام ؟

این واژه ها صراحت ِ تنهایـی من اند

با این همه مخـواه که تنها ببینی ام

مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی

بی خویش در سماع غزل ها ببینی ام

یک قطره ام و گاه چنان موج می زنم

در خود کــه ناگزیــری دریـــا ببینی ام

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست

امـــا  تــو  با  چـــراغ  بیـــا  تـــــا  ببینی ام

" محمد علی بهمنی "

نقل کرده اند بهلول چوبى را بلند کرده بود

 و بر قبرها مى زد.

گفتند: چرا چنین مى کنى؟

بهلول گفت: صاحب این قبر دروغگوست، 

چون تا وقتى در دنیا بود دایم مى گفت: 

باغ من ، خانه من ، مرکب من و... 

ولى حالا همه را گذاشته و رفته است و اکنون

 هیچ یک از آن ها، مال او نیست 

که اگر مال او بود حتما با خود برده بود

     " بهلول دانا "