بنده  عشقم و از هر  دو  جهان  آزادم

    " خواجه حافظ شیرازی "

حسین بن منصور حلاج را که به دار آویختند،

 جماعتی فریب خورده یا زرگرفته 

و حق به ناحق فروخته، پای چوبه دار گرد آمده و

به او سنگ می زدند و حلاج لب فرو بسته بود.

 نه سخنی به اعتراض می گفت

 و نه از درد فریادی می کشید.

در این میان شیخ شبلی نیز

 که از آن کوی می گذشت، 

سنگی برداشته و به سوی او پرتاب کرد. 

منصور حلاج از ژرفای دل آه سردی کشید

 و به فریاد از درد نالید.

پرسیدند از آن همه سنگ که بر پیکرت زدند 

گلایه ای نکردی، 

مگر سنگ شبلی چه سنگینی داشت 

که فریاد برآوردی؟

منصور در پاسخ گفت: 

 از آن جماعت فریب خورده انتظاری نیست.

 چرا که مرا نمی شناسند و 

علت بر دار شدنم را نمی دانند،

 شبلی اما از ماجرا باخبر است. 

از او انتظار دلجویی و حمایت داشتم ،

نه سنگ پرانی و ملامت .

رندان  تشنه لب را  آبی  نمی دهد  کس

گویی ولی شناسان  رفتند  از این  ولایت

         " خواجه حافظ شیرازی "

برگرفته از مجموعه آثار 

 گفتگوهای تنهایی  دکتر علی شریعتی ؛

...  چهره‌ی  "علی"   در روشنایی، 

   زیبا  و خدایی است.

 به تو و من، بی‌مذهب و مذهبی، 

 هر دو،

 علی را در تاریکی نشان داده‌اند...

دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیهون

ندانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید

چوکشتی ام در اندازد میان قلزم پرخون

زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد

که هر تخته فروریزد ز گردش های گوناگون...

           " حضرت مولانا "

گاهی چنان بدم که مبادا ببینی ام

حتــی اگـــر به دیده رویــا ببینی ام

من صورتم که به صورت شعرم شبیه نیست

بر  ایــن  گمـــان  مباش  کـه  زیبا  ببینی ام

شاعر شنیدنی ست ولی میل،میل ِ توست

آمــاده ای  کـــه  بشنـــوی ام  یا  ببینی ام ؟

این واژه ها صراحت ِ تنهایـی من اند

با این همه مخـواه که تنها ببینی ام

مبهوت می شوی اگر از روزن ات شبی

بی خویش در سماع غزل ها ببینی ام

یک قطره ام و گاه چنان موج می زنم

در خود کــه ناگزیــری دریـــا ببینی ام

شب های شعر خوانی من بی فروغ نیست

امـــا  تــو  با  چـــراغ  بیـــا  تـــــا  ببینی ام

" محمد علی بهمنی "