عطار نیشابوری:

بعد از مرگ  رابعه عدویه  را به خواب دیدند؛ 

گفتند:   «حال گوی.» 

گفت:  آن  جوانمردان (نکیر و منکر) در آمدند،

 گفتند:    «من ربّک؟» 

گفتم:   «باز گردید و خدای را بگویید: 

با چندین هزار هزار خلق، پیرزنی ضعیفه را فراموش نکردی، 

من که در همه جهان تنها تو را دارم،

 هرگزت فراموش کنم 

تا کسی را فرستی که:   خدای تو کیست؟!»